برای روشن شدن موضوع در خصوص جزوات، یک خاطره از آقای حسن خدایگانی که در خاطره "راتب یا حقوق ماهیانه" ذکری از ایشان آمده است، نقل می کنم:
گودي پا
با فرا رسيدن ماه مبارك رمضان عراقي ها با كمال پررويي اعلام كردند كه به خاطر احترام به اين ماه كسي را كتك نخواهند زد. بچه ها روزها را روزه مي گرفتند و شب ها را با عبادت سر مي كردند. همه بچه ها روزه بودند بجز افراد انگشت شماري كه به خاطر بيماري و مجروحيت نمي توانستند روزه بگيرند. همه سعي مي كردند كه با خودشان خلوت كرده و از تمام لحظات اين ماه پر بركت استفاده كنند. هر روز نزديك غروب با گذاشتن نگهبان پشت پنجره ها، يكي از بچه ها دعاي((ربنا))را با سوز و گداز مي خواند و ديگران با حالي معنوي اين دعا را زمزمه مي كردند. اسراء طوري برنامه ريزي مي كردند كه هنگام سحر، مشغول عبادت و خواندن قرآن و يا نماز شب باشند. عراقيها باز دست از آزار و اذيت هايشان بر نمي داشتند و به بهانه سر كشي و تفتيش، داخل آسايشگاه مي ريختند و اوضاع را بر هم مي زدند. در آن شرايط داشتن كاغذ و قلم جرم بزرگي محسوب مي شد. حتي داشتن يك تكه كاغذ كه روي آن دعايي نوشته شده باشد. به خاطر اينكه اين وسايل را كه با زحمت جمع آوري كرده بوديم از دست ندهيم تصميم گرفته شد يكي از بچه ها مسئوليت اين وسايل را به عهده بگيرد. روزهاي تفتيش براي اسرا مشخص بود، مگر مواقعي كه عراقي ها سر زده به داخل آسايشگاه مي ريختند. گاهي اوقات كه غافلگير مي شديم، از برادران جانباز كمك مي گرفتيم. يكي از اسرا به اسممحمد رستمي[فر]بود كه پاي راستش را از بالاي زانو از دست داده بود و پاي سالمش نيز از قسمت ران بر اثر مجروحيت مقداري گودي داشت. يك روز كه عراقيها بي هوا ريختند داخل آسايشگاه، محمد با كمال خونسردي و شجاعت وسائل ممنوعه را داخل گودي پايش كرد و با خود به بيرون برد و جان بچه ها را خريد.
بچه ها سعي مي كردند به خاطر ممنوعيت داشتن دعا و كمبود قرآن كريم، ادعيه و قرآن را حفظ كنند و براي خواندن آنها، از ذهن كمك بگيرند.
برگرفته از كتابفصل بلند غربتمجموعه خاطرات اسارت آزادهحسينعلي خدايگاني
منبع :http://iranianboy.persianblog.ir/post/110/
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
